Grupa Badawcza Kriepost

 Biuletyn Wywiadu nr 3

Zarząd Wywiadu Sztabu Generalnego Armii Czerwonej

Moskwa 1941

do wykorzystania służbowego

źródło: http://www.1942.ru

tłumaczenie z jęz. ros.: Piotr Tymiński „Snuffer” (www.kriepost.org)

Niemieckie metody walki ze schronami bojowymi

Podczas szturmu schronów bojowych na pozycjach umocnionych Niemcy stosują następujące metody:

1. Blokowanie schronów czołgami

2. Ogień artyleryjski bezpośrednio na ambrazury schronów

3. Użycie miotaczy ognia celem wypalenia załóg schronów, poprzez ich użycie przez dostępne otwory (strzelnice i szczeliny obserwacyjne, kanały wentylacyjne)

Dla działań przeciwko schronom bojowym Niemcy wydzielają specjalne pododdziały złożone z saperskich grup szturmowych. Tego typu pododdziały przeznaczone do blokady schronów składają się z 30-35 ludzi podzielonych na dwie grupy: szturmową (20-25 ludzi) i rezerwową (10-15 ludzi).

Grupa szturmowa z kolei dzieli się na cztery podgrupy:

1. pierwsza podgrupa – szturmowa (4-5 ludzi) - uzbrojona w karabiny, granaty ręczne i wyposażona w nożyce do cięcia drutu kolczastego

2. druga podgrupa – zadymiania (3-4 ludzi) - uzbrojona w karabiny, granaty ręczne i granaty dymne; jej zadanie to postawienie zasłony dymnej dla podchodzących do schronu grup saperskich (obsługi miotaczy ognia oraz wyburzania pirotechnicznego)

3. trzecia podgrupa – wyburzania pirotechnicznego (5-6 ludzi) – uzbrojona w karabiny, granaty ręczne i saperskie ładunki wybuchowe

4. czwarta podgrupa – obsługi miotaczy ognia (7-8 ludzi) – uzbrojona w karabiny i dwa miotacze ognia: przenośny oraz ciężki (przewożony na specjalnym wózku)
   

Grupa rezerwowa dzieli się na takie same podgrupy oprócz podgrupy miotaczy ognia (która nie wchodzi w skład grupy rezerwowej).

Atak pododdziału blokującego schron odbywa się w następujący sposób:

Przed atakiem przeprowadzany jest nalot z powietrza. Po zakończeniu ataku lotniczego zostaje otwarty ogień artyleryjski. Bezpośredni ostrzał na wprost prowadzony jest z odległości 300-400 metrów przy użyciu artylerii pułkowej (lekkie działa piechoty 75 mm, ciężkie działa polowe piechoty kal. 15 cm, wz. 1933, działka przeciwpancerne 37 mm) oraz dział przeciwlotniczych 88 mm.

Celem ognia na wprost jest zniszczenie uzbrojenia schronu i obezwładnienie załogi poprzez bezpośrednie trafienia w strzelnice schronu.

Pod osłoną artylerii i ognia ciężkich karabinów maszynowych pododdział blokujący próbuje krótkimi skokami przedostać się w sąsiedztwo zapory z drutu kolczastego osłaniającej schron. Podgrupa zadymiania stawia zasłonę dymną bezpośrednio przed schronem. Podgrupa szturmowa wykonuje przejścia w zaporze z drutu kolczastego i przepuszcza podgrupę wyburzania, która podczołguje się do schronu celem wysadzenia wystających elementów konstrukcji – pancerzy, luf i otworów wentylacyjnych. Saperzy zarzucają załogę schronu granatami ręcznymi przez powstałe w wyniku wysadzeń otwory. Od tyłu, pod osłoną zasłony dymnej, podchodzą obsługi miotaczy ognia celem wypalenia drzwi w otworach wejściowych do pomieszczeń bojowych.

Należy zaznaczyć, iż przy przełamywaniu Rawsko-Ruskiego Rejonu Umocnionego Niemcy zastosowali gazy łzawiące w pojemnikach wrzucanych w ambrazury schronów.

Ręczne miotacze ognia stosowane przez Niemców wyrzucają palną mieszankę o zapachu topiącej się siarki.